Connexxion heeft zaakjes niet op orde

Wat gaat er mis bij Connexxion? Bij verandering van de dienstregeling gaat er vaak wat mis, zo is mijn ervaring. Vorig jaar ging een nieuwe dienstregeling in voor bus 159 van Almere naar Zeewolde zonder mededeling en vervanging van de dienstregeling bij de haltes. Ik heb het nagevraagd bij medereizigers: allemaal hadden ze een half uur moeten wachten omdat ze van niets wisten.

Dit jaar verbetering: in de bus werd omgeroepen dat de nieuwe dienstregeling in ging. En precies op de ingangsdatum waren de roosters bij de bushalte vervangen. Geen veranderingen voor bus 159. Ja, toch: geen vermindering van het aantal ritten in de schoolvakanties. Blijde gezichten bij de bushalte, maar toch enig wantrouwen: hebben ze de kleine letters niet vergeten? Even kijken op Connexxion website: nee hoor op maandag voor Kerst gewone dienstregeling. 

Maar tot onze verbazing heeft afgelopen donderdag onze chauffeur het bij een koetjeskalfjes gesprek over dat hij maandag weer een vakantierooster heeft. Hij gelooft ons niet als we zeggen dat het niet op de borden staat. Bij de volgende halte stapt hij uit om te kijken. 'Als jullie liegen dan stappen jullie uit' zegt hij gekscherend. Maar hij constateert uit eigen ervaring dat zijn passagiers betrouwbaarder zijn dan zijn eigen bedrijf. 

Tja en nu lees ik dat buslijn 159 geen uitzondering is: bij buslijn 153 stoppen chauffeurs niet bij haltes omdat het routeboek van de chauffeurs niet aangepast is (zie hier)

Geert Mak was beter af met reizen zonder John

Als liefhebber van de boeken van Geert Mak heb ik Reizen zonder John gelezen. Geert Mak verpakt geschiedenis en actualiteit in een goed verteerbaar iets. Maar wie de andere boeken van Mak gelezen heeft, zal het met me eens zijn: dit boek heeft niet ontstuitbare vaart die de andere boeken hadden. Op een zeker moment raakte ik wat te sterk verstrikt in de lange uiteenzettingen over verkiezingen in de USA. Ik denk dat hij beter niet de reis had kunnen maken aan de hand van het boek van John Steinbeck Travels with Charley. Hij had dus zijn titel letterlijk moeten nemen en de reis moet doen zonder John. Hij komt tijdens zijn reis onthutst tot de ontdekking dat zijn John veel fantaseerde. Bij Steinbeck doen de feiten er wat minder toe en dat botst met de historicus die Mak wil zijn. Vanaf het moment dat hij dat door heeft, komt er een soort ondertoon in het boek van 'waar ben ik mee bezig' . 

Jammer,  maar toch heb ik wel genoten van dit boek. Mooi is het als je de Reis met Mak maakt met een ipad naast je boek, waarop je route kan verkennen en met de oude maps van Apple ter plekke kijken. Nu google maps op de ipad is verschenen gaat het wat moeizamer, maar ook dan kan je met street view de reis mee beleven. Ik vond het schitterend te lezen over de kunstenaars in de Heidelberg Street in Detroit en dan zelf met mijn ipad virtueel te lopen in die straat. En als Mak schrijft over Charles die vaak zijn krantje leest bij het restaurant tegenover de opera in Broadway, Detroit. Dan zie ik op mijn ipad op die locatie inderdaad iemand op een van de twee plastic stoeltjes zitten met een krant. Inderdaad 'het is vredig en rustig hier'!

Ik kan iedereen aanbevelen op die manier te reizen: in de ene hand een boek en in de andere je computertje. 

Enzymen, geschiedenis, psychologie en politiek

         De beroemde Franse microbioloog Louis Pasteur 

In het prachtige boek Enzymen van twee wetenschappers David Dressler en Huntington Potter staat een boeiende geschiedenis over de wetenschappelijke twist tussen grondlegger van de biochemie de Fransman Louis Pasteur en de Duitse scheikundige pionier Justus von Liebig. 

Schitterend komt hierin uit dat je wetenschap niet los kan zien van de geschiedenis er van. En dat de exacte wetenschap niet los gezien kan worden van de subjectieve karaktertrekken van de beoefenaar. 

En dat politiek alles doordrenkt. 

Ik zal het verhaal vertellen:

Al duizenden jaren gebruiken mensen het gistingsproces van druivensap om wijn te maken. De omstandigheden van het gistproces moet je goed in de gaten houden, want anders gaat het fout. Dan krijg je een zuur product dat weinig heeft van de genotsdrank. Maar waarom? Pasteur ontdekte dat het sleutelwoord gist was. In goed gegiste wijn zatten grote vlokken gist en in drab wat stonk naar melkzuur niet. Pasteur zag gisting als een levensproces en gist was een levend wezen. Liebig en andere scheikundigen vonden dit een gruwel, want zij had het gistingsproces scheikundig in kaart gebracht en daar hoorde geen vaag levensproces bij. Uiteindelijk moest Liebig erkennen dat gist wel een rol speelde. Hij gaf echter aan dat volgens hem een chemische stof vrijgemaakt werd door de gist. Dat beschouwde de grote Pasteur echter wel als pure onzin en koppigheid: hij had immers bewezen dat de gist levend moest zijn om de gisting tot stand te brengen, dode gist werkte niet. En hoewel er steeds meer bewijzen kwamen voor het bestaan van chemische stoffen die een rol speelden in levensprocessen (enzymen), was Pasteur niet om te praten. Hij wrong zich in alle wetenschappelijke bochten om andere verklaringen te vinden. Waarom was hij zo hardnekkig? Dressler en Potter vinden goede onderbouwde verklaringen: een psychologische en een politieke. 

De psychologische: 'een vooraanstaande onderzoeker verliest zijn koppositie als hij toegeeft aan een rivaal.'

De politieke: 'toegeven betekende ..een theorie accepteren die grotendeels steunde op de chemische traditie van Duitsland, een land dat nog niet zo lang voordien Frankrijk had aangevallen en die oorlog ook nog had gewonnen.' 

Mooi toch als je zo kan aantonen dat wetenschap, geschiedenis, psychologie en politiek met elkaar verweven is. Ik begrijp nooit dat er zo veel mensen zo bijzonder weinig begrijpen van de scheikunde die hun omgeeft in alle producten die hun omringen. Ik zie soms de meest vreemde dingen in de krant staan over scheikundige stoffen. En dat is dan opgeschreven door journalisten die verder heel zorgvuldig te werk gaan. En ik verbaas me over sommige beta-mensen die niks willen weten over geschiedenis of politiek. Wat een gemis.

Ambtsdrager M/V

Er is een rapport gepubliceerd binnen de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) waarvan ik lid ben, waarin wordt gesteld dat er geen bijbelse bezwaren zijn om vrouwen een kerkelijk ambt te laten bekleden. 

Veranderingen in de kerk gaan traag. Ik kan mij herinneren dat in de tachtiger jaren Professor Trimp van de Theologische Hogeschool in Kampen zei dat op bijbelse gronden niet volgehouden kon worden dat de vrouw in het ambt niet kon, maar dat de kerk er niet rijp er voor was. Nu is de kerk er blijkbaar rijp voor. Hoewel...er is ook een minderheidsstandpunt in het rapport. In het boekje Ambtsdrager MV van Piet Dorland wordt op een zorgvuldige wijze ingegaan op de teksten in de Bijbel over de rol van de vrouw. Ik hoop dat dit boek mag bijdrage tot een waardige bezinning waarbij vooroordelen wijken voor geloof. 

Over de grenzen van pijn heen

Scott Jurek

Eet & Ren

Een marathon lopen is voor mij al een niet voor te stellen prestatie. Maar in dit boek schrijft langeafstandloper Scott Jurek met een nuchtere vanzelfsprekendheid over 100 miles runs (161 km!) over slecht begaanbaar terrein. Bij de Hardrock 100 gaat het traject over 11 bergpassen waarvan 6 op een hoogte van 4000 m en worden hoogteverschillen overbrugd van 20 km. En wat te bedenken van de Badwater Ultramarathon, een 217 km duurloop door de Death Valley bij temperaturen van 48°C! 

Extremer dan extreem dus. Om iets van dergelijke ervaringen te beleven kun je beter dit boek lezen dan je opgeven voor zo'n race.

Fascinerend vind ik de levensbeschrijving van Jurek in de eerste hoofdstukken. Het heeft iets van een psychologische roman hoe hij leerde af te zien en 'gewoon dingen doen'. Doorgaan ver over de pijngrens. Ja, zelfs met een blessure nog tientallen kilometers doorlopen. Je leest over de techniek van het hardlopen maar vooral over wat er omgaat in je psyche bij onwaarschijnlijke prestaties. 

En heel bijzonder in het vleesminnende Minnesota wordt hij vegetariër en later zelfs veganist. En juist dan verbeteren zijn prestaties. Opvallend hoe veel kracht er zit in de antioxidanten uit planten en hoeveel eiwitten te vergaren zijn uit plantaardig voedsel. Voor de veganist: Jurek wisselt zijn verhaal af met een scala van uitzonderlijke recepten. 

Natascha Kampusch: niets is alleen zwart of wit

Ik heb met veel interesse het boek gelezen van Natascha Kampusch 'Diefstal van mijn Jeugd' (oorspronkelijke titel: 3096 Tage). Natascha Kampusch werd wereldnieuws in 2006 toen ze er in slaagde, te ontsnappen uit de greep van Wolfgang Priklopil die haar acht en half jaar gevangen hield in een ondergrondse ruimte in het Oostenrijkse Strasshof. 

In dit boek geeft ze aan het verschrikkelijk te vinden dat ze van de buitenwereld zich weer zielig moet voelen. Omdat ze niet alleen haat verkondigd over de dader maar ook positieve dingen vertelt over hem, wordt haar het label van 'stockholmsyndroom' opgespeld. Het stockholmsyndroom is het psychologische verschijnsel dat gegijzelden begrip hebben voor hun ontvoerder. Ze zegt dat ze 'de veroordelende diagnose' van het stockholmsyndroom stellig afwijst. 'Want hoe medelijdend ze ook mogen kijken wanneer ze dat begrip zo uit hun mouw schudden, het effect is verschrikkelijk: daardoor wordt een slachtoffer voor de tweede keer slachtoffer en wordt hem of haar de kans ontnomen om zelf over het gebeurde te oordelen.' Ze geeft aan dat de toenadering tot de dader 'een strategie is om een uitzichtloze situatie te kunnen overleven'. 

Ze geeft een aantal wijze uitspraken: 

'Niets is alleen maar zwart of alleen maar wit. En niemand is alleen maar goed of alleen maar slecht. Dat gold ook voor mijn ontvoerder. Dat zijn uitspraken die men een slachtoffer van ontvoering niet graag hoort doen, omdat het vaste beeld van goed en kwaad wordt verstoord.' En: 'onze maatschappij heeft behoefte aan daders als Wolfgang Priklopil, zodat we het kwaad dat onder ons verkeert een gezicht kunnen geven en van de rest van de samenleving kunnen scheiden.' Hoe waar is dit. We willen graag het zwart-wit houden en de misdadiger een bruut kunnen noemen zodat we van ons zelf kunnen zeggen dat we goed zijn. En daarmee ontlopen we het kwade in ons zelf. 

Na lezing van het boek heb ik het item over Natascha Kampusch op Wikipedia verbeterd en meteen haar visie op het stockholmsyndroom toegevoegd.

Blog van Johan van der Kroef: Tweede op de lijst

Blog van Johan van der Kroef: Tweede op de lijst: Gisteravond 4 juni heeft de ledenvergadering van CDA Almere besloten mij de tweede plaats te geven op de kandidatenlijst van de gemeenteraad...

Tweede op de lijst

Gisteravond 4 juni heeft de ledenvergadering van CDA Almere besloten mij de tweede plaats te geven op de kandidatenlijst van de gemeenteraadsverkiezingen. Meteen na de nieuwe lijsttrekker Froukje de Jonge dus. Het CDA is de eerste partij in Almere die een besluit heeft genomen over de kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2013. Dat geeft duidelijkheid en geeft de kandidaten gelegenheid om zich samen al voor te bereiden. Ik heb er zin in. Hieronder de motivatie om mij kandidaat te stellen uit mijn 2 minuten speech van gisteravond:

Ik ben als Christen bewogen: bewogen om de medemens, bewogen om de stad, bewogen om het groen, het milieu, de schepping.  

Bewogen om de medemens betekent voor mij dat ik me in wil zetten voor daklozen, asielzoekers en mensen die in de schuldhulpverlening zitten.

Ik ben bewogen om de stad betekent: ik wil dat Almere economisch zich ontwikkelt en wil me inzetten voor betere infrastructuur die daarvoor nodig is. Om de zelfde reden ben ik medeoprichter van de Stichting Almere Bereikbaar en ben ik initiatiefnemer geweest van een petitie voor de IJmeerverbinding. 

Bewogenheid voor het groen, de schepping, houdt in dat ik me inzet voor de parken. De rust, groen en de ruimte zijn de kernkwaliteiten van Almere waardoor het goed wonen is in Almere. 

In mijn periode als raadslid heb ik mij ingezet voor het behoud van de parken en ik me succesvol verzet tegen Rood voor groen, het bebouwen van de parken. Ik heb uit de cijfers kunnen aantonen dat de onderbouwing er van niet klopte. 

Ik ben Almere kenner bij uitstek. Ik ben politiek ervaren: 12 jaar heb ik me bezig gehouden met de Almeerse politiek. Ik weet van strategie en tactiek: doelgericht politiek bedrijven. De middelen kiezen: publiciteit, de lobby, initiatiefvoorstellen. Ik weet hoe belangrijk het is om te luisteren naar mensen in de wijk en kennis te nemen van burgerinitiatieven. 

Wanneer je duidelijke doelen stelt, ga je niet afwachten wat het College gaat voorstellen, maar ga je zelf je agenda bepalen. En dat is mijn motto: niet afwachten maar doen.